Op 18 juni 2022 ging het dan echt weer gebeuren, een reünie van de RHBS en MMS uit Appingedam.
De vorige reünie op 30 september 2017 met twee HBS-jaargangen werd
dusdanig positief ontvangen dat de ‘vertrouwde pubers’ van weleer elkaar graag weer wilden ontmoeten.
Deze keer was er een reünie voor iedereen: oud-leerlingen en oud-docenten die hun middelbare schooltijd vóór 1972 in het karakteristieke schoolgebouw hadden doorgebracht.
Van de deelnemers en vooral van de organisatoren (Ingrid Japenga, Derk Kremer, Bouke Nielsen en Kor Zwart) werd een grote mate van doorzettingsvermogen vereist want het coronavirus gooide meerdere keren roet in het eten.
De reünie werd als volgt in de media aangekondigd:
‘Op zaterdag 18 juni wandelt er een gelooid en gerijpt gezelschap door Appingedam.
Het zijn de pakweg 150 oud-leerlingen van de RHBS en MMS die voor 1972 het pand bezochten waar nu het Stadskantoor van de gemeente Eemsdelta is gevestigd.
De jongste reünisten zijn nu dan ook zo’n 67 jaar.
De RHBS en de MMS waren onderwijsvormen waarvan in de zestiger jaren van de vorige eeuw afscheid werd genomen.
De website van de reünie is een goedgevulde verhalendoos.
Zo wordt er gememoreerd aan de intrede van Ras-patat, de puddingbroodjes van Bakkertje Dijkhuizen, een lesrooster op zaterdagmorgen (!) en een heus toelatingsexamen.
Het aloude HBS-pand is inmiddels 105 jaar oud en had gehorige klassen; daar ging dan ook de volgende anekdote over:
Dominee Noordmans zei “En toen riep Jezus Paulus tot zich”…. waarop Aly Hennephof aan de andere kant van de muur het uitgilde “…en d’r uit jij, je hebt het weer verprutst”.
Er zullen vele verhalen verteld worden door het gelooide en gerijpte gezelschap in het schoolgebouw – tijdens de Stadswandeling en op het feest op Ekenstein’.
Bij het lezen van deze aankondiging (‘gelooid en gerijpt’) zal bij menig lezer de associatie zijn ontstaan met ‘hier zijn de van Rossems’, zich traag voortslepende corpulente ‘oudjes’.
Ik heb daar tijdens de wandeling op gelet, maar de ‘van Rossempjes’ houden onze reünisten niet bij hoor!
Trouwens, wat dat toelatingsexamen betreft, kan ik me herinneren dat we met de brugklas-leerlingen met de fiets bij het bordje ‘Appingedam’ stopten en dat meester Veenkant de verwachte examenstof nog met ons doornam!
Zaterdag 18 juni: Een verslag van persoonlijke indrukken en herinneringen.
Nipt op tijd schoof partner Ineke aan bij het schoolbezoek met veel van haar oud-klasgenoten.
Ik zat in groep 2 en had de gelegenheid voor de school de hand schudden (ja, toch maar weer) van Mieke Doornbos, Ger Vermeulen, Mienke Simon Thomas, Jannie Linker en van de organisatoren Bouke, Derk, Kor en Ingrid.
Mieke haar ‘broertje’ Dirk en ik hadden in 1963 (!) eens meegedaan aan een kortebaanwedstrijd schaatsen voor senioren (!) en de hele familie Doornbos was daarbij. Mieke wist zich dat niet te herinneren, maar haar opa was waarschijnlijk de grote animator, Dirk en ik waren 11 jaar oud! Ik sneuvelde in de eerste ronde tegen mijn tennisleraar Gerrit de Vries van 23, het publiek riep ‘bravo’.
Met Ger (oud-voorzitter van Heracles, KNVB bestuurslid en tevens de favoriete leerling van mevr. Hennephof zoals ze zelf aangaf) het amateurvoetbal uit de Eemsmondregio even doorgenomen – we werden daar niet vrolijk van.
Ingrid was onze reisleidster in de school en leidde ons van klas naar klas en de leraar die daar les gegeven had.
Leraar natuurkunde Dijk heeft jááárenlang ieder uur (!) het hele bord volgeschreven met zijn lesstof. Wat zou deze man gebaat zijn geweest met een laptop! Ik heb bij benadering (met aannames) uitgerekend hoeveel kilometer tekst meneer Dijk heeft uitgeschreven en dan kom ik op rond de 3200 kilometer: bord van 4 m x 25 regels is 100 meter x 5 uren = 500 meter tekst per dag; 4 dagen, 40 weken en 40 jaren maakt 3200 km. Dat is van Appingedam naar Marokko of naar Rome heen en terug.
Een laptop zou de communicatie met zijn leerlingen in meerdere opzichten goed hebben gedaan qua tijd, uitleg en interactie, want meneer Dijk stond het hele uur met de rug naar de klas!
Mijn interesse ging vooral ook uit naar de gymzaal. “Kan die deur ook open , Ingrid?” Hierdoor kwam je direct in de gymzaal. “Ja hoor, zullen we even kijken?”
De deur ging open en we kwamen direct in de buitenlucht, geen gymzaal meer te bekennen!
De wiskundestellingen van Hemminga kwamen nog even ter sprake en ook (a+b)(a-b) was nog altijd a2 - b2. Ik heb nooit begrepen waarom we die stellingen zo nodig moesten bewijzen, die zullen toch wel geklopt hebben, mag je hopen?!
Tijdens de stadswandeling hebben we kunnen constateren dat de puddingbroodjes van Bakkertje Dijkhuizen en de Ras-patat van Party niet meer kunnen worden geconsumeerd.
De bakkerij en de lunchroom hebben de ‘tand des tijds’ niet overleefd.
Het was tijd om te verhuizen naar landgoed Ekenstein waar de koffie en het gebakje klaar stonden.
Na de opening door de organisatie werd deze bedankt door diverse groepen reünisten voor hun grote inzet en goede werk en bedolven onder bossen bloemen.
Een nieuw stichtingsbestuur, bestaande uit Harm Hemmo Antema, Yoka Fayers-Westra, Henk Roelvink en Ron Bohlmeijer, werd spontaan gevormd en gecommuniceerd. Hulde!
Ik had 2 foto’s meegenomen van voetbalteams.
Ik kon Lourens Vuursteen een foto van een Neptunia-pupillenteam uit 1962 laten zien waarop hij als 10-jarige ook op stond. 
En een HBS-schoolvoetbalelftal met staand van rechts naar links Charles van Erp (keeper), Rieks Spandauw, Jan de Jonge, Jan Zandstra en Hans Gankema, en zittend van links naar rechts Jan Bolt, Chris Timmer, Ger Vermeulen, Albert Stiekel en ondergetekende.
De foto was niet erg professioneel want de nummer 11 was niet op de foto te zien, ook niet op de achterkant.
Wil deze nummer 11 zich melden, het zal rond 1966 geweest zijn.
Vervolgens met onder meer Audrey Ham, Willy Bek, Charles van Erp, Reinder de Vries en Gerhard Ploeg allerlei herinneringen opgehaald.
Willy en ik waren het erover eens dat het Noorse onderwijssysteem (haar zoon woont daar) ons (in ieder geval mij) beter had gelegen, je kunt daar namelijk niet blijven zitten.
Elsa Rengers en ik hebben een aantal jaren gelijktijdig op de ALO in Groningen gezeten en we konden ons beiden niet herinneren elkaar daar te hebben gezien! Leeftijd?
Reinder werkt al jaren bij de gemeente Harlingen; Reinout van Bruggen heeft destijds nog een rol gespeeld. De dag van de reünie was voor Reinder sowieso al geslaagd want hij hoorde dat hij voor de derde keer opa wordt!
Met Henk Lameyer en Kor Zwart nog even onze fysieke conditie doorgenomen waarbij bleek dat vooral de knieen te lijden hebben gehad onder onze sportieve inspanningen.
En ik heb eindelijk, na dik 50 jaar, iets kunnen rechtzetten met Gerhard Ploeg.
Ik vond thuis een singletje van Procol Harum met daarop geschreven zijn naam. “Alsjeblieft Gerhard, had ik van je geleend!” Gerhard reageerde erg verrast en uiteraard enthousiast; ook Audrey deelde in de vreugde want bij beiden bracht ‘a whiter shade of pale’ destijds romantische gevoelens naar boven.
Waar een reünie niet goed voor is!
Vele contacten zijn weer aangehaald en uit de reacties die de dag erna al binnenkwamen, blijkt dat ‘bijpraten’ na zo vele jaren erg waardevol en leuk is.
Omdat er toch altijd een paar zijn die je graag iets langer had willen spreken en omdat er vanwege vakantietijd bovendien een aantal niet was, is een volgende reünie over een paar jaar zeker niet te vroeg.
Op onze leeftijd kunnen we ons trouwens ‘niet te vroeg’ helemaal niet veroorloven.
‘Gelooid en gerijpt’….. maar wél ‘alive and kicking’!
Koos Heising, 21 juni 2022