Ze kende iemand die les gaf aan de School voor Leraren Technisch Onderwijs. En die zei nadat ze was afgestudeerd, dat ze maar eens naar Appingedam moest rijden en zich moest melden bij directeur Dopper van de HBS. ,,Ik ging op een zaterdag heen. Dopper komt binnenlopen en zegt tegen mij: Aah, daar hebben we de juffrouw die bij ons Nederlands gaat geven. Dat was mijn sollicitatiegesprek.’’
Aly Hoeksema-Hennephof, bij iedere oud-leerling beter bekend als mevrouw Hoeksema of mevrouw Hennephof want aan voornamen deed ze niet, tettert er op een vrolijke manier op los als ze over haar verleden op de HBS praat. Ze is nog steeds bevlogen en is – goed voor dit verhaal – tot de nok toe gevuld met anekdotes.
De entree op de HBS was eenvoudig met een Dopper die voor haar de deur wijd open zette. Ze begon in 1966 en Dopper overleed even later. Zijn tijdelijke opvolger Van Delden vroeg vevolgens of ze meer uren kon geven. ,,Ik heb het maar gedaan, niet wetend wat me boven de kop hing’’, blikt ze terug. Ze kreeg 20 uur. ,,En dat was heel veel werk voor een beginnend docente. Want ik moest elke les nog stevig voorbereiden.’’
Mart Hoeksema, later de opvolger van geschiedenisdocent Roebers, was in die tijd al in beeld bij Aly Hennephof. Beiden trouwden in 1968 en in 1969 verhuisden ze naar Appingedam. Ze werkte intussen zelf ook al op de School voor Leraren Technisch Onderwijs, een zogenoemde avondschool waar de aanstaande leraren na hun dagtaak nog even de schoolbanken opzochten. ,,Daar had ik bewondering voor want die jongens gingen ’s avonds, soms vanuit zelfs Hardenberg, naar Groningen. Als ze de laatste les van de avond Nederlands hadden, vielen ze bijna in slaap. Ik stond soms als een halve malloot voor de klas om de boel een beetje op te fleuren.’’
Aly Hoeksema vindt en vond zichzelf een strenge docente. Ze was van de oude stempel, zo zegt ze. ,,Bij mij in de klas geen kauwgom, ik wilde niet tegen zo’n smakkende kop aankijken. En ze moesten aan het eind van de les niet alvast voor de deur gaan staan. Dan riep ik: Zitten! Eén gil. Ik was ook niet voor iedereen aardig. Het spijt me, zei ik dan, jullie zijn tot mij veroordeeld en ik tot jullie.’’
Er waren destijds vakken waarvan al lang afscheid is genomen. Zoals ‘lezen’. Leerlingen vonden dat heel saai. Zo’n uur kreeg ze eens toegewezen op het laatste uur van de 
vrijdag, dus ook het laatste uur van de week. ,,Na de eerste les aan die klas, wist ik: dit wordt een jaar lang vechten met die kinderen’’, vertelt ze. ,,Ik was te inschikkelijk, te meegaand geweest. Je kunt beter heel streng beginnen. Ik heb het geweten….’’
Ze schetst voor het goede begrip even de educatieve bagage van een docent in die tijd. ,,We waren voor dit soort zaken helemaal niet opgeleid’’, legt ze uit. ,,Ik was mentor, maar had geen opleiding. Je moest alles zelf uit zien te vinden. Het gevolg was dat je met sommige leerlingen een heel goed contact en met veel anderen helemaal niet.’’
Toen ze nog in Groningen woonde, bleef ze tussen de middag over op school. Iedereen ging in die tijd naar huis want de warme prak stond te wachten. Aly Hoeksema at tussen de middag altijd met collega Janet Jansen-Kremer in de docentenkamer. ,,We haalden dan soep uit de kantine’’, weet ze nog. ,,Er stonden allemaal bekers en onderin lag één balletje. Er waren altijd drie soorten soep: kip, tomaat en groente. En ’s winters kwam er dan snert bij. Voor de leerlingen waren alle tafels gedekt, je at er met mes en vork. Conciërge Jansen riep dan: Even stilte. En even later: Eet smakelijk.’’
Ze waren destijds met een vrij grote groep jongere leerkrachten. Het was bovendien allemaal redelijk overzichtelijk met in totaal 300 leerlingen. ,,We hadden eigenlijk een clubje van wat jongere docenten die allemaal in Groningen hadden gestudeerd. Emmy Koen noemde ons de barbecue-club. Nou, als er één ding was dat we niet deden, was het barbecueën…’’
Aly Hoeksema vermaakte zich prima. ,,Maar het was zwaar. Je werkte wel 80 uur in de week. Als je een opstel liet maken, kostte je het per opstel 20 minuten om na te kijken. Multiple choise kenden we in die tijd niet, want daar hoefde je alleen maar op de juiste a, b, c, of d te letten bij het nakijken. Gelukkig was het opstel geen exacte bezigheid. Dus als je iets moest schuiven met het cijfer voor een leerling die best goed was, dan kon het daar.’’
De rapportvergaderingen waren stroperige sessies. Een hele dag duurden ze. Tussen de middag werd er geluncht op Ekenstein, dat dan weer wel. Aly Hoeksema: ,,Dan had je de oude meneer Dijk. Die zei dan: die leerling snapt niks van natuurkunde, die moet maar naar de A-kant. Dan riep ik meteen: die kan ook niks van Nederlands, dus die moet naar de B. Woest was-ie dan. Tsja, hij kan er ook voor zorgen dat-ie beter zijn best deed. Klaas Koen heeft wel eens gezegd: Soms heb ik liever dat leerlingen van jou les hebben, want dan lezen bij mij de tekst beter.’’
Ze geeft het eerlijk toe, er waren favoriete klassen en favoriete leerlingen. ,,Ger Vermeulen was altijd wel een favoriet van me’’, verklapt ze. ,,Maar je had ook klassen die lastig te hanteren waren. 2 HBS was altijd lastig, die groep zat tussen servet en tafellaken. Ik heb eens op zaterdagochtend het vierde uur 28 van die jongetjes gehad. Mijn favoriete klas was een klas uit 1971 (die foto bij verhaal).’’ En ineens moet smakelijk lachen: ,,Komt er van 3 HBS eens een jongetje naar me toe en die vraagt met rode koontjes: mag ik Turks Fruit wel lezen? Ik: Jawel maar ik ga er ook vragen over stellen. Niks meer van gehoord.’’
Aly Hoeksema-Hennephof heeft met heel veel plezier gewerkt in Appingedam. Haar afscheid was minder plezierig. Ze ging er twee jaar eerder uit, ze kon niet meer. ,,Ik had het zwaar in die tijd, want ik had een zieke moeder in Kampen voor wie ik moest zorgen, ik zat soms hele avonden voor te bereiden voor het examen. Ik had tijdnood, vond ik, ik moest de kinderen het in veel te korte tijd allemaal bijbrengen.’’